BABAMIN ANISINA.....

 

Bu dünyaya gelmeme sebep olan adama sesleniyorum…

O ciddi duruşunun altında yumuşacık bir kalbe sahip olan,emekli olduğu halde hala bizim için çalışıp didinen adama sesleniyorum….

Hala aklım almıyor bu zamansız gidişe…En mutlu anımda beni bırakıp gidişine…Seninle aynı gün ameliyata girmiştik….Seni geri dönüşü olmayan bir yolculuğa uğurlayışımızın kontratını imzalamıştık sanki…Bense yavrumu kucağıma almanın sevinciyle mutluydum senin amanız bir hastalığın pençesinde kıvrandığını bilmeden…Acı gerçeği öğrendiğimde, seyredilen bir filmin son saniyeleri gibiydi….Bitmemesi için dua ediyordum…Ölemezdin bizi bırakıp gidemezdin  sen…Daha çok erkendi…Sen ki tek oğlunun mutluluğunu görmeden, hastalık bulaşır diye torununu uzaktan ‘’CANIM TORUNUM BENİM’’  deyip kucağına alamadan gitmemeliydin.…Bizi bu kadar erken BABA hasretiyle başbaşa bırakmamalıydın.

Ben seni kaybettiğim gün çocukluğumu ve tüm inandığım duyguları, değerleri yitirdim…Ölümün soğukluğunu ve gerçek anlamını seni o toprağın altına gömüp eve geldiğimiz an anladım…’’İnsanlar ölür ve toprağa gömülür ‘’gerçeği neden mantıksız gelmeye başlamıştı o an bilemiyorum ama tek hissettiğim şey şuydu….Ölümü ancak ve ancak aile bireylerinden birini kaybettiğinizde anlıyormuşsunuz…

Tek hissettiğim şey acı ve ızdıraptı ve bu iki duyguyu tam 3.5 senedir içimde taşıyorum………

Ben seni hiç ama hiçç unutmadım baba….Çünkü sen unutulacak bir baba olmadın asla…

Ben küçükken senden çok korkardım ama bir o kadar da hayrandım sana… Sen güçlü ve kocaman bir babaydın işte…Balkona çıkar vapur iskelesine bakardık…Vapurun gelmişse koşa koşa annemin yanına gider…’’Anne babamın vapuru gelmiş’’ derdik… Annem telaşla yatak odasına gider üstünü değiştirir ve güzel kıyafetler giyerdi.Son kez masayı kontrol ederdi. Yemeklerin altını yakarve sessizce senin gelmeni beklerdik.…Bilin ki o zaman saat:20:00 dir.Bu benim babamın eve geliş saatidir…Kapı çalar ve kapıya biz çocuklar değil muhakkak annem bakardı…’’Hoş geldin ‘’ der öper hemen terliklerini verirdi anneciğim..…Babam ellerini yıkar ve sofraya otururdu… Soframız her zaman hazır olurdu…Annem bir kez dahi bekletmezdi onu…Hep fırsat kollardım sana sarılmak için…Senin beni sevmen bende eşsiz duygular uyandırırdı..Yavaş yavaş yanına sokulurdum..Sırf sen sev, saçımı okşa, sarıl diye…

Hatırlıyor musun ? Bir sene evvel Sarozda yazlığımızda annemin doğum gününü kutlayacaktık.Beraber Keşan’a hediye almaya gitmiştik…Anneme güzel bir çiçek yaptırmıştın…Biz hatta biraz uygun olsun diye ufak bir buket olsun demiştik.Sen hemen karşı çıkmıştın…Çok güzel olsun demiştin…Herkesin gözleri dolmuştu gün…Benim için o gün kameradan seyrettiğim güzel bir anı şimdi…Çiçeğin mi? Güzel bir anı olarak yazlığımızın duvarını süslüyordu…..Affet beni babacığım…O çiçeğe sahip çıkamadım….Hep orda kalacak sandım…

Ah babacığım ah……Söylediğin bir iki söz geliyorda aklıma keşke her baba senin gibi olsa diyorum içimden…

1…Bir bayram sabahı şöyle demiştin birine..’’ Ben daha evdeki yavrularıma bayram harçlığı vermedim..Önce çocuklarım’’

2.Sen dışarda hiç bir şey yemezdin…’’ Ben ailemin yiyemediğini alıp yiyemem..Alırım evde ailemle yerim’’ derdin ve herşeyin en güzelini alırdın bize…

Şimdi bunların hepsi güzel bir anı belleklerimizde….Öyle çok şey varki sana dair yazılacak aslında….

Bu dünyada var olmama sebep olan canım babacığım seni çok seviyorum….Senin kızın olmaktanda her zaman gurur duyuyorum…Bu dünyaya tekrar gelme şansızm olsa yine ‘’BABA’’ olarak seni seçerdim inan bana..      İçimdeki özlem, acı ne varsa senin yokluğundandır  babam  ve sanırım ben ölene kadar benimle kalacaklar….

Seni çok özleyen kızın…..12.12.2012  çarşamba